martes, 27 de mayo de 2008

Las mas bonitas de Estrasburgo 1

Pasadan astean gure lantokiko “bonito”enak Estrasburgosera joan ginen. Dena iratzargailua goizeko lauretan jo zuenena hasi zen. Ohetik altxa ta aireportura.
Hegazkinean batzuk lotan, beste batzuk berbetan, beste batzuk urduri baino urduriago...
Azkenean Estrasburgora ailegatu ginen eta han gure zai Dominique geneukan, gure gida.
Hiria ezagutzeko autobusez paseotxo bat eman genuen eta Parlamentura ailegatu ginen.
Parlamentua, Bruselasekoa baino askoz politagoa da. Hala ere, Itziarri kasu eginda, politagoa bai, baina funtzionaltasun gutxikoa dugu Estrasburgokoa.
Bertan bazkaldu genuen eta plenoa ikusteko aukera izan genuen ere. Egia badinot plenoa “pueblo fantasma” horretako bat ematen zuen. Eurodiputatu gutxi batzuk Sudani buruz berbetan eta dozenako ordenantza aktak banatzen.
Geroxeago ezinbestekoa den taldeko argazkia eta pasiotxo bat ematen hoteleraino. Hotelean pixkat deskantsatu eta merienda hartzera! Ummm zein goxo egon zen! Ta eskerrak merienda hartu genuela, gero parrandan joan ginelako eta ez ginelako bueltatu gauerarte!
Parranda egiteko taberna bat topatu genuen eta bete baita ere. Musika ona ipini ziguten eta han eman genituen ordu batzuk gorputza astintzen.

Lotara!!!!!!!!!!!

martes, 20 de mayo de 2008

Nik ere Jaunartzea egin nahi dut!

El pasado sábado mi primo hizo la Primera Comunión. Fue un día cargado de emociones. Para algunos fue un día tristón, para otros alegre; pero para todos fue un día cargado de sorpresas.
El día comenzó con una carrera a contrarreloj en casa para prepararnos todos y salir a la hora prevista.
Llegamos a la iglesia, besos por todas partes para saludar a la familia y para adentro, que la hora se echaba encima.
La misa fue entretenida. Los niños cantaron, medio bailaron, saludaron a los familiares,… y también hicieron llorar a los más sensibles, en algún que otro momento, en el que por la cabeza de todos pasaba la imagen de gente que no estaba allí.
Luego la foto de rigor. Todos juntos en el altar con su sonrisa profident.
Y seguido, el momento más esperado por el protagonista, los regalos. ¡Que regalos! Creo que no merece la pena que los enumere pero si un día de estos me dicen que mi primo ha montado una sala de juegos, me lo voy a tener que creer.
Esta bien que regalemos cosas. Al fin y al cabo, es nuestra manera de felicitar, pero realmente son necesarios todos esos regalos? Que cada cual piense si que te regalen una PSP, play station3, Wii, helicóptero teledirigido, dinero,… Es realmente necesario para celebrar que ese día es tu Primera Comunión.
Y con tanto regalo, la hora de la comida se nos echo encima. Marisco, fritos, ensaladas, picoteos varios, pescado, sorbete, carne, postre, café,… y con todo esto, una barriguita apareció en todos nosotros. Algunos la bajaron bailando con los de la otra comunión que allí estaban, otros jugando a la wii, y otros sencillamente decidieron dejarla crecer permaneciendo sentados.
El día estuvo bien. Nos lo pasamos bien. Comimos de maravilla. Y nos fuimos contentos cada uno para un lau: algunos se fueron de jaia, otros a casa y Andoni y yo a Ochomayos que ya llegábamos tarde…
La siguiente toca boda, ¿A quien le toca? ¿Habrá que ir al extranjero a celebrarla?.... ¡¡¡Seguro que si!!!
Por todo el jolgorio que se monta y porque yo también quiero tener una bolera, un gimnasio, un campo de golf,… en casa ¡Yo también quiero hacer la Primera Comunión!

jueves, 15 de mayo de 2008

12 dangada isiltasunean, noiz arte?

Gaur berriro ere eguerdiko hamabi kanpai hotsak isiltasunean entzun behar izan ditugu. Baine noiz arte entzun behar izango ditugu dangadak isiltasunean? Noiz izango gara aske guk erabakitzen duguna egiteko? Noiz hartuko dute batzuk kontutan herri honek nahi duena?

Herri honek, askotan esan du bere geroa zein izango den askatasun osoz erabaki nahi duela, baine gaur eguneko egoerari begiratzen badiogu, ezinezkoa dela konturatzen gara.
Ezinezkoa da, batzuek hitz egin nahi ez dutelako eta ezinezkoa da ere, beste batzuek ez dutelako entzun nahi. Biek, beraien egiak sinesten dituzte baine bitartean herri honek jasaten dituen eraso DANAK desilusioa dakartzate.

Momentu hauetan kide batek esan zidan esaldi bat etortzen zait beti burura: Garai latzetan tinko! Eta horrela mantenduko gara euskaldunak, tinko. Gure helburuak zeintzuk diren ahaztu gabe, denon arteko konponbideak bilatzen saiatu behar gara gure herria haz daiten eta aldi berean Euzkadi osotzen dugun guztion eskubideak errespeta daitezen.

Noiz arte?

Iepa!

Lehenengo eta behin aurkezpenak izaten dira, ezta? Ba hemen doa nire blogarena.

Egia esanda, lehen kide batzuei entzuten nienean blog bat zeukatela ez nion zentzu handirik topatzen. Baine denbora aurrera joan ahala "gusanilloa" sartu zait gorputzean eta proba egitea erabaki dut.

Erabaki hortan, lagun batzuetaz gutxi jakiteak, nire lehengusuaren berri izatea blogaren bidez, nire ideiak plazaratzeko lekutxoa izatea eta lagun askoren "txapak" agoantzea jeje garrantzitsu izan dira.

Ni neu..." txokoan esan bezala, hemen ez dira faltako nire hondartzarik kuttunena, lagunak, familia, EGI eta hainbat komeria...


Momentuz hau da nire interneteko abenturaren hasiera. Denborarekin ikusiko dugu zelan doan eta sarreraren bat sartzen dodan... Bitartean, harek esaten zuen bezala Carpe Diem!

Laister arte!

Eider

 

Ikusi makusi